Het kerstpakket
Nu het bijna kerst is ontvangen veel werknemers van hun baas een kerstpakket. Deze traditie begon in de 19e eeuw, toen het personeel op de boerderijen voor de Tweede Kerstdag naar huis mocht en iets lekkers meekreeg. Andere ambachtslieden namen dit over, en later werd het ook in bedrijven gebruikelijk, om hun medewerkers voor de feestdagen een pakket als blijk van waardering mee te geven. Eerst bevatte zo een pakket vooral spijs en drank, later kwamen er kleine presentjes bij.
In de loop van de jaren is er uiteraard het een en ander veranderd, en het kerstpakket, hoe goedbedoeld dan ook, bleek niet altijd alleen maar een bron van vreugde.
Zo’n twintig jaar geleden kreeg ik weleens van een grote opdrachtgever een pakket van ca. 45 x 45 x 30 cm, dat ik dan op die fiets naar huis moest zien te krijgen, zonder dat de fles wijn sneuvelde en de cakemix ook meteen onbruikbaar maakte. Sommige collega’s begonnen meteen ruilacties: de twee soepkommetjes voor twee koffiekopjes, zodat je toch in ieder geval één set van vier had, en de producten voor lichamelijke verzorging vielen ook niet altijd bij iedereen in de smaak.
Later kwamen de themapakketten op en kwam mijn man met het “pakket voor de sportieve fietser” naar huis: een rugzak die vrij snel stuk was, een slot waar elke fietsendief blij mee zou zijn en handschoenen die niet pasten.
Inmiddels geven veel bedrijven codes voor webshops cadeau, waar je voor een bepaald aantal punten iets van je goesting mag uitkiezen, dat dan thuis bezorgd wordt. Handig als je niet meer zo vaak voor je werk op locatie bent. Zo kwam ik vorig jaar aan drie heel lekkere flessen wijn. Ook de boekenbon of VVV-bon wordt steeds gebruikelijker, of je kunt ervoor kiezen, dat de waarde van jouw kerstpakket aan een goed doel gedoneerd wordt.
Dir jaar kreeg ik chocolade, want: “Whatever the problem – chocolate is the answer.” Klopt als een bus.
Geraadpleegde bronnen:
Petra's taal- en cultuurblog 